یاد تـــو آســـمان دلــــم را فـــراگـرفت          بـاران بهانه داشت، سراغ تو را گرفت

عــزم حــرم نـمودم و یــادم نمانده کی؟          دستم میان دست ضریح تو جا گـرفت

گم شد دلم حوالی عطر گلاب و عـــود          از سقف و سنگفرش حرم بوسه ها گرفت

شکــر خــدا که نــوکـر این خانواده ام          این عشـق در وجودم از آغاز پا گرفت

مـــن راه یافـــتم به تـــو با دل گرفتگی          ماندم که باوجود تواین دل چرا گرفت؟

بین زیــارت تـــو و خـــلوت نشینی ام          شـایـد که دیدمت و همان دم دعا گرفت

خلوت گزیده را به تمنا چه حاجت است

با آستـان دوست به مأوا چه حاجت است

آیــــیــنـــۀ رواق تــو بـــا آه زائـــران          همـدرد شد شکـست به هـــمراه زائران

شهره است دستگیری خاتون که اینچنین          مــشتـــاق اوست دست هواخواه زائران

رفتم بــه زیر سایه دستی که می کشی          بـر شـــانـه های هق هق گهگاه زائران

"من زار عمتی بقم از جود جاده ساخت          بـــیـن بـــهشـت و بین قدمـــگاه زائران

وقــت وداع با تو، قدم سست می شود          بنـگر به گام رفـــته بـــه اکــراه زائران

بانـــوی آفـتـــابـی شـــهر کویـــری ام!

با دســت خـالی آمده ام، می پذیری ام؟

با شعر، سنگـفرش حرم را قــدم زدم          هــــر بـیـــت را مقـــابل رویـت قلم زدم

هر آینه درخشش تصویری از توداشت          از تـــو مثـل به پرتو هر صـــبحدم زدم

با یک تبسم از تو چنان زیرو رو شدم          کـه دست رد بــــه سـیـنـۀ انبوه غم زدم

دستـــم رسیـــد پـــای بلنـــدای دامنت          از شـرم بود بـانــو اگر حــرف کـم زدم

می خواست شـعـر آیـنۀ عصمتت شوم          ایــن بیــت های توست ولی من رقم زدم

زانو زده است بر سرخاکت ندیمه ای

آخر شنــیده است که در قم کریمه ای..

گل، سرخ شد کنار تو از شرم آب شد          از قــم گــذشت پهلوی کـاشان گلاب شد

آیینه ای بـه گنـــبد تـو خیره مانده بود          محـو جـــلا و جـاذبـــه اش، آفـــتاب شد

شب گفت خاطرات تو را، رو بـه آسمان          اشکش چکـــید در غم تو، مـاهــتاب شد

احساس شوق و رغبت خواهر- بـرادری          نــــامی نداشت، "عشق" سـپس انتخاب شد

باد از حرم به قصد تبرک، غباررُفت          شــد گـردباد و گِرد تو در پیچ و تاب شد

اشکی شفـــیع می طلبید از دم ضریح          لب وا نکـــرده بــود، دعـــا مستجاب شد

ساقی بیا که یار ز رخ پرده بر گرفت

وقـتش رسیده است کـه تا اوج پرگرفت

بیـــن رســـیدن و نرسیـــدن مـــرددی          هـر چند نیمه راه رسیـــدن بـه مـقصدی

یک سال بوده یـاد رضـا، گـوشۀ دلت          هر لحظه مـــی کشیده لبـــت، آه مــمتدی

ده فرسخ آرزوی تو را قم بـــه انتظار          امـید مــی کــــشید، ســـرانجـــام آمـــدی

عادت گرفت زود به تو بیت نور و قم          رفته اســــت روزگاری و اینجا زبانزدی

غربت به دوش و دوست نواز و کریم‌دست          یـــک ذره بــا برادر خود، مو نمی زدی

هر واژه بــــا نگـــاه تـو از جا بلند شد

دروصف تو به صف شد و ترکیب بند شد